یکی پس از دیگری...
حتی بعضی هاشان آنقدر عجولند که صف را بهم زده اند
و من...
فرار می کنم
از فکر کردن به تو
مثل رد کردن آهنگی که...
خیلی دوستش دارم خیلی!!
هیچکس...
شبیه تو نیست...!
یادت می آید دیگر نه کسی است که از پشت بغلت کند،
نه دستی که شانه هایت را بگیرد،
نه صدایی که قشنگ تر از باد باشد
تنهایی یعنی من...
شبیه کسی شده ام
که پشت دود سیگارش با خود می گوید:
باید ترک کنم...!
سیگار را...
خانه را...
زندگی را...
و باز پکی دیگر می زند..
ماندن را تحمل کن...
رفتن از دست "همــه" برمی آید....
یعنی...
تــــو...
که از همه ی حس سرد و بی تفاوتت آرام و عاشقانه میگذرم!!
وقتی می خوانمت
و تو حتی نمی گویی
جــانم ...
از همان آبهایی که میپرد توی گلو
و سالها سرفه میکنیم!